ژن‌های قوت می‌توانند از ما دربرابر بیماری و مرگ زودرس محافظت کنند_دلچسب

بر پایه مطالعه‌ای که بر روی ۳۴۰۰۰۰ نفر در فنلاند صورت گرفت، برخی از افراد دارای ژن‌هایی می باشند که آنها را به‌طور طبیعی نیرومندتر می‌کند. این بزرگ‌ترین مطالعه در نوع خود است.

علاوه‌بر داشتن پایه‌ای محکم برای بازسازی ماهیچه، افرادی که دارای توانایی و قوت در عضلات دست می باشند، تا ۲۳ درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های رایج می باشند و امید به زندگی طویل‌تری دارند.

یافته‌های این مطالعه مشخص می کند که جزئیات ژنتیکی شخصی‌سازی شده درمورد قوت و ضعف عضلانی می‌تواند به پزشکان پشتیبانی کند تا تشخیص دهند چه افرادی در معرض خطر برخی از بیماری‌ها می باشند.

نویسنده اول، «پیوی هرانن»، از دانشگاه Jyväskylä در فنلاند، می‌گوید:

«مطابق دانش ما، این اولین مطالعه‌ای است که ربط بین توانایی ژنتیکی برای قوت عضلانی و بیماری‌های گوناگون در این مقیاس را بازدید می‌کند.

تأثیر قوت ماهیچه دست بر مرگ زودرس

این تیم فکر می‌کند عوامل ژنتیکی که بر قوت عضلانی تأثیر می‌گذارد امکان پذیر در پیری سالم نقش داشته باشد. قوت عضلانی، به اختصاصی قوت ماهیچه دست، بر توانایی ما برای مدیریت بیماری‌ها و صدمه‌های مرتبط با افزایش سن تأثیر می‌گذارد. شواهد مشخص می کند که قوت دست دارای یک جزء ژنتیکی قوی است.

درحالی‌که این تحقیق بینش‌های ارزشمندی اراعه می‌کند، هرانن و همکارانش از دانشگاه Jyväskylä و دانشگاه هلسینکی پافشاری می‌کنند که ما باید زیاد تر بازدید کنیم که چطور عوامل سبک زندگی همانند فعالیت بدنی با توانایی های ژنتیکی برای تأثیرگذاری بر نتایج سلامتی تأثیر می‌گذارند.

آنها ۳۴۲۴۴۳ نفر را از مجموعه داده FinnGen (یک همکاری بین‌المللی از بانک‌های زیستی فنلاند که حاوی اطلاعات سلامتی و ژنتیکی است)، مورد مطالعه قرار دادند.

شرکت‌کنندگان ۴۰ تا ۱۰۸ ساله بودند که زنان ۵۳ درصدشان را راه اندازی می‌دادند.

هرانن و تیم او از یک امتیاز چند ژنی (PGS) که اخیراً گسترش یافته‌ است، منفعت گیری‌ کردند. آن‌ها افرادی را که ژن‌هایشان مستعد قوت دست‌گیری نیرومندتر یا ضعیف‌تر (HGS) می بود، قیاس کردند. این چنین بازدید کردند که چطور بر خطر ۲۷ پیامد سلامتی، از جمله مرگ‌ومیر و برخی از شایع‌ترین بیماری‌ها و شرایط غیرواگیر فنلاند تأثیر می‌گذارد.

بیماری‌ها و شرایط، شامل بیماری‌های قلبی و ریوی، اختلالات اسکلتی عضلانی و بافت همبند، سرطان‌ها، افتادگی و شکستگی و اختلالات روانی و شناختی می‌شود.

آنها دریافتند که نمره پلی‌ژنیک بالاتر برای قوت دست (PGS HGS)، با خطر کمتر مرگ ناشی از علل قلبی عروقی و خطر کمتر مرگ زودرس به هر دلیلی مرتبط است، اگرچه اثرات آن اندک می بود.

نویسندگان در مقاله انتشار شده‌ خود می‌نویسند:

«بر پایه نتایج ما، قوت عضلانی، عملکردهای شناختی و اختلالات افسردگی تا حدودی توسط یک پیشینه ژنتیکی تنظیم خواهد شد و تأثیرات خود را اضافه می‌کنند. این نوشته اهمیت نگه داری قوت عضلانی کافی در طول عمر را برجسته می‌کند.»

بی‌تأثیر بر روی بیماری‌های ارثی

به‌نظر نمی‌رسد که PGS HGS بر مقدار بهبودی ما از رویدادهای نامطلوب جدی سلامتی همانند بیماری ایسکمیک قلبی، سکته مغزی و شکستگی استخوان ران تأثیر بگذارد. همه این موارد نیز در تجزیه و تحلیل آنها گنجانده‌ شده‌ است.

هرانن توضیح می‌دهد:

«به‌نظر می‌رسد که توانایی ژنتیکی برای قوت عضلانی بالاتر، زیاد تر بر توانایی ذاتی فرد برای مقاومت و محافظت از خود در برابر تغییرات پاتولوژیکی در طول پیری و مرگ زودرس منعکس می‌شود تا توانایی بازیابی یا برگشت کامل بعد از ناملایمات شدید جسمانی.»

این تیم نظر می‌کند که منفعت گیری از PGS HGS به تنهایی در تنظیمات بالینی سودمند نیست. با این‌حال، برای تحقیقات آینده می‌تواند با قیمت باشد. تا این مدت نمی‌دانیم ربط بین قوت عضلانی و مشکلات سلامتی، به دلایل مستقیم است یا عوامل ژنتیکی و محیطی مشترک.

افراد با PGS HGS بالاتر این چنین گمان کمتری برای ابتلا به برخی شرایط‌ اندازه‌گیری شده‌ داشتند. برای مثال، PGS HGS بالاتر با خطر افسردگی کمتر در هر دو جنس و با BMI کمتر در زنان مرتبط می بود.

با اهمیت ترین تاثییر در پلی آرتروز و زوال عقل عروقی (زوال عقل ناشی از محدودیت جریان خون به مغز، زیاد تر ناشی از سکته) مشاهده شد. در قیاس با افرادی که در پایین‌ترین رتبه برای PGS HGS قرار داشتند، افرادی که در بیشترین رتبه قرار داشتند، ۲۳ درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به پلی آرتروز و ۲۱ درصد برای خطر ابتلا به زوال عقل عروقی بودند.

محققان نتیجه‌گیری می‌کنند:

«این روش می‌تواند برای مطالعه چگونگی سبک زندگی، همانند فعالیت بدنی، تحول ظرفیت ذاتی انسان برای مقاومت دربرابر بیماری‌ها و این که آیا تأثیر آنها بر سلامت به علت توانایی ژنتیکی برای قوت عضلانی متفاوت است یا خیر، منفعت گیری شود.»

این چنین برای تعیین این که آیا توانایی ژنتیکی فرد برای قوت عضلانی، بر جواب‌های تمرینی و تمرین‌پذیری تأثیر می‌گذارد، تحقیقات بیشتری ملزوم است.