انتقال کربن از هوا به کف اقیانوس_دلچسب

ذخایر سنگ بازالت در بستر اقیانوس‌ها ظرفیت به‌دام‌انداختن دی‌اکسیدکربن را دارند. به همین علت، گروهی از دانشمندان کانادایی می‌خواهند در دریاها سازه‌هایی، شبیه دکل‌های نفتی، بسازند. این دکل‌ها به‌جای آنکه نفت استخراج کنند، کربن را به درون بستر اقیانوس پمپ می‌کنند.

انرژی این دکل‌های آینده از توربین‌های بادی نصب‌شده روی خودشان فراهم می‌شود. دکل‌ها کربن را از اتمسفر و حتی از آب دریا جذب و آن را به سوراخ‌هایی در بستر اقیانوس پمپ می‌کنند.

پژوهش‌های قبل نشان خواهند داد بستر اقیانوس‌ها نقشی کلیدی در چرخه کربن زمین دارند و اکنون دانشمندان می‌خواهند از این ظرفیت منفعت ببرند. آن‌ها نام پروژه خود را «کربن جامد» (Solid Carbon) گذاشته‌اند؛ چون اگر همه‌چیز مطابق برنامه پیش برود، دی‌اکسیدکربن تزریق‌شده برای همیشه در بستر اقیانوس باقی می‌ماند.

یقیناً ابتدا باید ثابت شود این کارخانه‌های اقیانوسی حذف کربن مطابق انتظار کار می‌کنند. دانشمندان مؤسسه «شبکه‌های اقیانوسی کانادا» به ۶۰ میلیون دلار پول نیاز دارند تا نمونه اولیه مطرح خود را آزمایش کنند.

در این آزمایش، یک کشتی حاوی دی‌اکسیدکربن ازپیش‌به‌دام‌افتاده عازم نقطه معینی در دریا می‌شود، سپس سوراخی در بستر اقیانوس حفر و گاز کربن را در آن تزریق می‌کند. دانشمندان از شبکه کابلی حاضر برای پایش ایستگاه منفعت گیری می‌کنند تا یقین شوند گاز از سنگ‌ها خارج نمی‌شود.

دانشمندان از سازمان‌های دولتی کانادا و آمریکا و از سازمان‌های جدا گانه محیط‌‌زیستی خواست بودجه کرده‌اند. آن‌ها تا الان موفق نشده‌اند بودجه ۶۰ میلیون دلاری خود را ضمانت کنند. این مسئله می‌تواند نقاط ضعف مهم مطرح آن‌ها را آشکار کند: هزینه بالا و اجرای سخت.

ذخیره کربن در بستر اقیانوس

دانشمندان تخمین می‌زنند ظرفیت ذخیره کربن سنگ‌های بازالت حاضر در سراسر کره زمین زیاد تر از چیزی باشد که همه سوخت‌های فسیلی زمین می‌توانند داخل اتمسفر کنند. یقیناً این مسئله نباید خیال ما را از سوزاندن سوخت‌های فسیلی راحت کند. تعداد بسیاری از این سنگ‌ها از لحاظ فنی، سیاسی و اقتصادی در دسترس نیستند و افزایش مقیاس این چنین برنامه‌ای زیاد دشوار است.

بااین‌حال دانشمندان می‌گویند حتی چند دکل هم می‌تواند تحول بسیاری تشکیل کند. نزدیک ساحل ونکوور در غرب کانادا، یک منبع بازالت وجود دارد که به‌اندازه کربنی که طی ۲۰ سال داخل اتمسفر زمین می‌شود، ظرفیت دارد.

به همین علت است که دانشمندان می‌خواهند آزمایشی میدانی در این نقطه اجرا کنند. منبع های بازالت این ناحیه به‌خوبی بازدید شده‌اند و داده‌های بسیاری از آن‌ها در دسترس است.

سنگ بازالت حاوی فلزاتی است که آن را زیاد عکس العمل‌پذیر می‌کنند. مواد داخل این سنگ با دی‌اکسیدکربن عکس العمل خواهند داد و آن را به کانی‌های کربنات تبدیل می‌کنند؛ به‌این‌ترتیب این گاز به‌صورت طبیعی در بازالت ذخیره می‌شود و نیاز به کار فرد دیگر نیست. این چنین سنگ‌های بازالت زیاد متخلخل می باشند و شکستگی‌های بسیاری دارند که فضای بسیاری تشکیل می‌کنند تا کربنات‌ها را درون خود جا بدهند.