قوت تخریب یک موشک بالستیک چه مقدار است؟_دلچسب

موشک‌ها انواع مختلفی دارند که در طول سال‌ها گسترش یافته‌اند، و از نظر فنی، همه آن‌ها بالستیک محسوب خواهد شد. علم بالستیک به بازدید حرکت اجسام در هوا می‌پردازد و شامل سه شاخه‌ی مهم است: بالستیک داخلی، خارجی و نهایی. برای ساده‌سازی نوشته — و به این علت که اکثر مردم با شنیدن عبارت موشک بالستیک یاد موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) می‌افتند — در این مقاله تمرکز فقط بر همین نوع موشک خواهد می بود. موشک‌های ICBM در انواع مختلفی گسترش یافته‌اند، اما همه آن‌ها یک مقصد دارند: حمل کلاهک‌های هسته‌ای.

موشک هایپرسونیک چه تفاوتی با موشک بالستیک دارد؟

بسته به نوع موشک بالستیک قاره‌پیما، گزینه‌های بسیاری برای تعداد فریب‌دهنده‌ها (decoy)، کلاهک‌ها و دیگر اجزا در طراحی آن‌ها وجود دارد. وقتی که یک ICBM شلیک شود، سرزمین مقصد طبق معمولً کار بسیاری برای مقابله با آن نمی‌تواند انجام دهد؛ چرا که دستکم تا سال ۲۰۲۵ فناوری ملزوم برای رهگیری آن وجود ندارد. با این حال، کوششهای بسیاری برای گسترش سپرهای دفاعی در برابر موشک‌های قاره‌پیما در حال انجام است. اسرائیل مجموعه‌ای از سامانه‌های دفاع ضد موشکی برای مقابله با موشک‌های مختصر‌برد و بین‌برد دارد و ایالات متحده نیز سیستم خاص خود را گسترش داده است.

مقدار تخریب موشک‌های بالستیک چه مقدار است؟

ایالات متحده از موشک قاره‌پیمای LGM-30 Minuteman III به گفتن یکی از عناصر کلیدی سه‌گانه‌ی هسته‌ای خود منفعت گیری می‌کند. یقیناً انواع فرد دیگر از موشک‌ها نیز قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای دارند، اما Minuteman اکنون انتخاب مهم آمریکا در حوزه ICBM است. این موشک تجهیزبه یک کلاهک W87 است که قوت انفجار آن بین ۳۰۰ تا ۴۷۵ کیلوتُن است. پیش از معاهده START II، این موشک سه کلاهک حمل می‌کرد و برنامه آینده برای جانشین آن یعنی LGM-35 Sentinel به گمان زیادً شامل بیشتر از یک کلاهک خواهد می بود. اگر بیشترین قوت W87 را در نظر بگیریم، این موشک قادر به تشکیل تخریبی عظیم است.

بمب‌های اتمی به کار رفته در هیروشیما و ناگازاکی که با موشک شلیک نشده و از هواپیما رها شدند، به‌ترتیب قدرتی معادل ۱۵ و ۲۱ کیلوتن داشتند. همان دو بمب علتمرگ بیشتر از ۲۱۴٬۰۰۰ نفر شده و تقریباً کل این دو شهر را نابود کردند. به این علت یک کلاهک W87-1 بیشتر از ۲۲ برابر قوت تخریبی بزرگ‌ترین بمب هسته‌ای به‌کاررفته در جنگ را دارد. وب‌سایت Nuclear Secrecy ابزاری به‌نام Nukemap دارد که می‌تواند شعاع تخریب بمب هسته‌ای را بر پایه موقعیت و قوت انفجار محاسبه کند.

مطابق محاسبات Nukemap، اگر یک کلاهک W87-1 امروز بر فراز شهر هیروشیما رها شود، شهرهای هاتسوکاایچی، ساکا، کومانو، کایتا و فوچو نیز نابود یا به‌شدت صدمه خواهند دید. به‌ همین شکل، اگر این بمب بر روی شهر واشنگتن دی‌سی بیفتد، پایتخت، الکساندریا، بتسدا، کالج پارک، هایتس‌ویل و نزدیک به یک‌دوجین شهر کوچک اطراف واشنگتن هم نابود خواهند شد. قسمت عمده‌ای از مناطق شهری تخریب خواهد شد یا به‌شدت صدمه می‌بینند و بسته به نحوه انفجار بمب، خطر آلودگی پرتوی (fallout) زیاد جدی خواهد می بود.

ساقط کردن یک موشک بالستیک قاره‌پیما همانند زدن یک گلوله با گلوله‌ای کوچک‌تر از هزاران کیلومتر فاصله است

موشک‌های قاره‌پیما تهدیدی واقعی و وجودی برای هر جامعه‌ای محسوب خواهد شد، و به همین علت می بود که رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، از ایده ساخت سپری به‌نام گنبد طلایی برای محافظت از کشورش سخن می‌گوید. ایالات متحده هم‌اکنون یک سامانه دفاع موشکی دارد که از سامانه‌های پرتاب و رهگیر بسیاری راه اندازی شده، اما این سامانه تا این مدت توانایی مقابله با تهدیدی به اندازه یک ICBM را ندارد. به‌علت مسیر حرکت این موشک‌ها، قابلیت پرتاب فریب‌دهنده و شدت بالای کلاهک‌ها، مقصد قرار دادن آن‌ها زیاد دشوار است.

با وجود محدودیت‌های فنی امروز، زدن یک موشک بالستیک قاره‌پیما غیرممکن نیست — ولی زیاد دور از انتظار است. موشک قاره‌پیما در سه مرحله پرواز می‌کند:

• فاز شتاب اولیه (Boost): بین ۲ تا ۵ دقیقه
• فاز بین‌مسیر (Midcourse): نزدیک به ۲۰ تا ۳۰ دقیقه
• فاز پایانی (Terminal): کمتر از یک دقیقه

در تئوری، می‌توان یک ICBM را در فاز شتاب اولیه نابود کرد، اما در عمل دشوار است، چون موشک از فاصله‌ای دورتر از محدوده‌ی سامانه‌های رهگیر شلیک می‌شود. به این علت فاز بین‌مسیر بهترین زمان برای رهگیری یک موشک قاره‌پیماست.

اما همین کار هم زیاد سخت خواهد می بود. در این مرحله، رهگیر باید ابتدا تا ارتفاعی بیشتر از ۵٬۰۰۰ کیلومتر پرواز کند تا به ارتفاع پرواز موشک برسد. سپس باید موشک را شناسایی کند — موشکی که برخی از آن‌ها با سرعتی تا ماخ ۲۳ (نزدیک به ۲۸٬۴۰۰ کیلومتر بر ساعت) حرکت می‌کنند. حتی اگر این مرحله هم طی شود، رهگیر باید بتواند بین کلاهک واقعی، بدنه موشک و فریب‌دهنده‌ها اختلاف قائل شود. همین قضیه فرایند رهگیری را به یک کابوس فنی تبدیل می‌کند که نیازمند بهبودها و آزمون‌های بسیاری است تا قابل مطمعن شود.