انسان تا سال ۲۰۵۰ می‌تواند به عمر هزار ساله دست یابد_دلچسب

آینده‌پژوهان پیش‌بینی می‌کنند که پیشرفت‌های شگرف در فناوری به انسان امکان زندگی تا ۱۰۰۰ سال را خواهد داد. آنها اعتقاد دارند که پیروزی‌های دیدنی در حوزه‌هایی همانند هوش مصنوعی، رباتیک و انتقال دیجیتالی آگاهی، می‌تواند تا سال ۲۰۵۰ «جاودانگی» نسبی را به حقیقت تبدیل کند. بااین‌حال، برخی کارشناسان هشدار خواهند داد که این تغییرات امکان پذیر به علت مسائل پیچیده اجتماعی و اقتصادی برای همه در دسترس نباشد.

به گزارش Popular Mechanics، گروهی از آینده‌پژوهان برجسته اعتقاد دارند که بشر در اغاز شکستن محدودیت‌های بیولوژیکی خود قرار دارد. دیدگاه آنها با پژوهشگران حوزه طول عمر که بر افزایش عمر سالم تا نزدیک به ۱۰۰ سال تمرکز دارند، متفاوت است. این آینده‌پژوهان از افزایش طول عمر تا ده برابر حد طبیعی سخن می‌گویند. در ادامه نگاهی به نظرات این آینده‌پژوهان می‌اندازیم.

افزایش طول عمر انسان تا ۱۰۰۰ سال

«ری کرزویل» (Ray Kurzweil)، دانشمند علوم کامپیوتر و آینده‌پژوه مشهور، فرارسیدن «تکینگی» (Singularity) را تا سال ۲۰۲۹ پیش‌بینی می‌کند؛ نقطه‌ای که در آن هوش مصنوعی از هوش انسان پیشی خواهد گرفت. به باور او، تا سال ۲۰۴۵ با منفعت گیری از رابط‌های مغز و کامپیوتر و نانوبات‌هایی که در بدن ما قرار می‌گیرند، ناظر ادغام واقعی انسان و ماشین خواهیم می بود. این نوآوری‌ها نه‌تنها به جاودانگی ذهن، بلکه به یک هوش جمعی انسانی میلیون‌ها بار پرقدرت از امروز منجر خواهد شد.

«ایان پیرسون» (Ian Pearson)، دانشمند بریتانیایی نیز پیش‌بینی می‌کند که تا سال ۲۰۵۰ افراد خوش‌شانس می‌توانند از طریق ترکیبی از مهندسی ژنتیک، رباتیک و بارگذاری آگاهی دیجیتال در یک فضای مجازی یا حتی در بدن‌های مصنوعی تازه، به طول عمر هزارساله دست یابند. به این ترتیب، فرسودگی بدن دیگر مانعی برای ادامه حیات نخواهد می بود.

این چنین، «آبری دی گری» (Aubrey de Grey)، متخصص پیری‌شناسی زیست‌پزشکی، معتقد است که پیری یک فرایند اجتناب‌ناپذیر نیست، بلکه یک «بیماری قابل درمان» است. او پیش‌بینی می‌کند که تا سال ۲۰۵۰، علم پزشکی قادر به درمان پیری خواهد می بود.

این پیش‌بینی‌های جسورانه ریشه در یک نحوه فکر به نام «خوش‌بینی فناورانه» (Techno-Optimism) دارد. طرفداران این دیدگاه، همانند «مارک اندریسن»، اندوخته‌گذار میلیاردر و خالق مرورگر نت‌اسکیپ، اعتقاد دارند که فناوری تنها منبع رشد و پیشرفت تمدن بشری است. اندریسن در «مانیفست خوش‌بینی فناورانه» خود می‌نویسد:

«تمدن ما بر پایه فناوری بنا شده است. فناوری شکوه جاه‌طلبی و دستاوردهای بشر، سرنیزه پیشرفت و تحقق پتانسیل ماست.»

اما منتقدان هشدار خواهند داد که این دیدگاه بیش‌ازحد ساده‌انگارانه است. به حرف های دو استاد دانشگاه که اثرات اجتماعی فناوری دیجیتال را مطالعه می‌کنند، مسائل پیچیده‌ای همانند فقر راه‌حل‌های چندجانبه‌ای دارند که فناوری تنها بخشی از آن است. به حرف های آنها، «این دیدگاه، منافع گروهی خاص (زیاد تر افرادی که از قبل قوت و منبع های عظیمی در اختیار دارند) را بر منافع دیگران ارجحیت می‌دهد.»

یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌ها، عدم دسترسی برابر به این فناوری‌ها است. ایان پیرسون اذعان می‌کند که در ابتدا، فقط ثروتمندترین افراد قادر به منفعت‌مندی از این فناوری‌ها خواهند می بود، هرچند امیدوار است که کم کم در دسترس طبقه متوسط نیز قرار گیرد.

از نظر دیگر، سوال‌های فلسفی عمیقی نقل می‌شود. آبری دی گری در مصاحبه‌ای به یکی از این سوال‌های متداول اشاره می‌کند: آیا اگر انسان‌ها بدانند که قرن‌ها زندگی خواهند کرد، انگیزه و احساسات جاری خود را از دست نخواهند داد؟ او در جواب می‌گوید که مغز انسان به روشهای پیچیده‌ای عمل می‌کند و انگیزه فقطً با هراس از مرگ به‌دست نمی‌آید: «جوانان امروز در دهه دوم یا سوم زندگی خود، با فکر مرگ یا این حقیقت که ۵۰ سال دیگر از دنیا خواهند رفت، زندگی نمی‌کنند.»

درکل مسیر رسیدن به زندگی هزارساله با چالش‌های بزرگی در عرصه عدل اجتماعی، اخلاق و حتی تعریف معنی انسان‌بودن همراه است. درنهایت، احتمالا سوال مهم این نباشد که آیا می‌توانیم به جاودانگی دست یابیم، بلکه این باشد که آیا برای پیامدهای آن آماده‌ایم؟