میراث استاد فرشچیان نقشه راه حکمرانی فرهنگی است_دلچسب

به گزارش خبرنگار
فرهنگی
خبرگزاری موج

، آیین گرامیداشت یاد و نام استاد محمود فرشچیان، نگارگر نامدار و صاحب‌سبک هنر ایرانی-اسلامی، با وجود جمعی از هنرمندان، اساتید دانشگاه و مسئولان فرهنگی برگزار شد. در این مراسم، عبدالحسین خسروپناه، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی با تشکر از جایگاه بی‌بدیل این استاد فقید اظهار داشت: خروج ملکوتی حکیم هنرمند و هنرمند حکیم، استاد محمود فرشچیان، ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر برای فرهنگ و هنر ایران اسلامی است. او از تبار نوابغی می بود که احتمالا سال‌ها زمان نیاز باشد تا خاک تمدن‌خیز ایران مجدد شخصیتی همچون او را در دامان خود بپروراند.

او همین طور گفت: این مراسم، مجلس سوگ صرف نیست، بلکه محفل تبیین یک الگو و اغاز یک نهضت فرهنگی است. ماموریت ما تنها تشکر از یک هنرمند نیست، بلکه باید اصول راهبردی در حکمرانی فرهنگ را از میراث او استخراج کنیم.

خسروپناه در سخنان خود به سه محور مهم در حکمت هنری استاد فرشچیان اشاره کرد و او گفت: محور نخست، ارادت خالصانه او به اهل بیت عصمت و طهارت می بود. هنر استاد پیش از آنکه هنر دست باشد، هنر دل می بود. شاهکارهایی چون عصر عاشورا، ضامن آهو و هدیه عشق تنها یک تکنیک هنری نبوده است، بلکه نمود‌ای از عشق و ارادت عاشقانه به خاندان عصمت و طهارت بودند.

به حرف های دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، محور دوم، جواب مومنانه استاد به چالش دیرین سنت و تجدد می بود؛ چالشی که بیشتر از یک قرن است محل نزاع اندیشمندان قرار دارد. او افزود: استاد فرشچیان راه سومی را گشود؛ راهی که نه تکذیب سنت می بود و نه شیفتگی به تجدد. او عمیقاً در سنت ایرانی و اسلامی ریشه داشت اما در عین حال از تکرار پرهیز می‌کرد و در کنار منفعت‌گیری از ابزارهای نو، اسیر فرم‌گرایی نشد. بدین‌سان هنر او به او گفت‌وگویی خلاق بین حکمت ایران باستان، عرفان اسلامی و زبان هنر معاصر تبدیل شد.

وی در ادامه، سومین محور را حکمت مجسم در آثار فرشچیان دانست و او گفت: هر گردش قلم او بر بوم، تجسمی از حرکت جوهری در فلسفه صدرایی و هر لایه رنگ در نگاره‌هایش روایتی از مراتب وجود در عرفان اسلامی می بود. فرشچیان در حقیقت وحدت وجود را که عارفان در کلمات توصیف می‌کردند، به عکس کشید و به زبان نگارگری درآورد.

خسروپناه در قسمت فرد دیگر از سخنان خود پافشاری کرد که میراث استاد فرشچیان تنها به حوزه هنر محدود نمی‌شود، بلکه یک نقشه راه عملیاتی در عرصه حکمرانی فرهنگی است. او این میراث را در سه مسئله مهم خلاصه کرد: نخست، نهادسازی و احیای سنت استاد–شاگردی؛ وی با اشاره به تصویب طرحی در شورای عالی انقلاب فرهنگی و وزارت علوم برای ترویج این سنت او گفت: احیاگر حقیقی این روش، استاد فرشچیان می بود و باید اذعان کرد که این سنت بهترین شیوه برای پرورش هنرمندان است.

دوم، هنرمند به‌مثابه اندوخته نمادین و محور انسجام ملی؛ خسروپناه اظهار داشت: استاد فرشچیان شخصیتی فراجناحی و متعلق به همه ایران می بود. هنر او زبان مشترک همه ایرانیان با هر سلیقه و نگاهی می بود و همین امر او را به یک اندوخته نمادین و نقطه وحدت ملی تبدیل کرد.

سوم، هنر اصیل به‌مثابه قوت نرم استراتژیک در عرصه جهانی؛ وی تصریح کرد: در عصر جنگ‌های شناختی، هنر استاد فرشچیان گویا‌ترین سفیر فرهنگی انقلاب اسلامی است. هر تابلوی او یک بیانیه بلیغ است که مطلب صلح‌دوستی، معنویت‌گرایی و تمدن‌سازی ایران اسلامی را به قلب مخاطبان جهان می‌رساند.

دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی مجموعه‌ای از پیشنهادهای عملی برای پاسداشت میراث استاد فرشچیان اراعه کرد که شامل  تأسیس نهضت جهانی‌سازی حکمت هنر ایرانی-اسلامی می شد.

وی گفت: این جریان باید به‌صورت یک حرکت جهانی گسترش یابد و محدود به ایران نباشد.

وی به تکثیر الگوی حکمرانی فرشچیان در دانشگاه‌ها و مراکز هنری؛ خسروپناه پافشاری کرد و افزود: نباید فقطً قالب‌های هنری استاد تکرار شود، بلکه روح و الگوی فکری او باید به نسل‌های آینده منتقل گردد.

وی گفا: تشکیل خزانه ملی و هوشمند آثار و میراث استاد یک مأموریت ملی دانست و او گفت: با منفعت‌گیری از فناوری‌های نوین و با محوریت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دانشگاه‌ها، باید میراث استاد به بهترین شکل نگهداری و در سطح جهانی معارفه شود.