اسلامی ندوشن، فرهنگ را با اهمیت ترین نوشته روز می‌دانست

به نقل از

خبرگزاری موج

، پیکر زنده‌یاد محمدعلی اسلامی ندوشن از چهره‌های ماندگار علمی و فرهنگی سرزمین امروز پنجشنبه ۲ آذر با وجود مردم، چهره‌های فرهنگی و هنری و جمعی از اساتید دانشگاه در باغ آرامگاه عطار و خیام نیشابوری تشییع و تدفین شد.

پیش از این محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به مناسبت برگشت پیکر این نویسنده، شاعر، پژوهشگر، مترجم و استاد زبان و ادبیات فارسی در یادداشتی اسلامی‌ندوشن فرهنگ را با اهمیت ترین نوشته روز و عامل توازن‌دهنده و سلامت اجتماع می‌دانست.

اسماعیلی امروز هم به مناسبت مراسم تدفین این استاد ادبیات پیامی صادر کرد که مشروح آن به این ترتیب است:

دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، یکی از مفاخر و چهره‌های ماندگار علمی و فرهنگی سرزمین که در طول حیات پربار خود کارنامه زرینی از خویش برجای گذاشته است، ۱۸ ماه پیش دور از وطن، دعوت حق را لبیک او گفت. اما چون به وطن، ادبیات، تاریخ و جغرافیای ایران عشق می‌ورزید و سال‌ها عاشقانه درمورد مسائل تاریخی و فرهنگی آن قلم زد و به هویت خویش، زبان فارسی و پیشینه غنی تمدنی ایران اسلامی می‌بالید و نسبت به آن عرق داشت، وصیت کرد پیکرش به وطن بازگردانده بشود.

استادی که بر خواندن تاریخ پافشاری می‌ورزید و فرهنگ را با اهمیت ترین نوشته روز و عامل توازن‌دهنده و سلامت اجتماع می‌دانست و بر این باور می بود که فرهنگ ایران به تاریخ پر تموج و عبرت‌انگیز آن پیوند خورده است، بعد باید تاریخ خود را درست بشناسیم و بدانیم مقصد از گفتن و نگارش تاریخ، همانا آموختن ازمایش ها گذشتگان به دیگران است. چرا که تاریخ سرشار از هشدارهایی عبرت‌آموز است که سهل به دست نیامده‌اند. دکتر اسلامی ندوشن، استادی اخلاق‌گرا، واقع‌گرا و نقاد می بود، حقیقت را می‌او گفت و می‌نوشت و در قضاوت و قضاوت‌های تاریخی راه ضمانت، انسان‌دوستی و دادگری را پیش می‌گرفت و به دفاع از حقوق مظلومان می‌پرداخت. گواه این مدعا، حق‌طلبی او نسبت به حقوق مردم مظلوم فلسطین در روبه رو اسرائیل غاصب می بود تا آنجا که در کتاب «روزها» (۱۳۹۱ ص ۱۶۳، جلد ۴) درمورد ظلم اشغالگران صهیونیسم در حق مردم فلسطین که امروز هم ناظر جنایات هولناک آن در غزه و کشتن هزاران نفر مردم بی‌گناه هستیم، می‌نویسد:

«در بین دعوت‌هایی که می‌رسید، تنها موردی که نپذیرفتم از اسرائیل می بود. آنها برای بازدید کشورشان از من دعوت کردند، ولی من به علت ظلمی که در حق فلسطینی‌ها شده می بود، از آن عذر خواستم. با تأسف این کار را کردم، چون زیاد کنجکاو بودم که از سرزمین کهنسال فلسطین که منشأ آن همه آثار شده می بود و دو آئین بزرگ یهودیت و مسیحیت از آن سر برآورده می بود و به‌خصوص از شهر بیت‌المقدس، دیدن کنم، اما وجداناً نتوانستم خود را راضی سازم. سرانجام به آنها گفتم که حاضرم به هزینه خود به گفتن گردشگر، نه میهمان بیایم، اما آنها که گویا بهشان برخورده می بود از این نظر استقبال نکردند.»

پیر تاریخ و ادب این کهن مرزوبوم که به یقین یکی از استوانه‌های فرهنگی آن می بود و هیچ زمان ایران را از یاد نبرد و در راه حقیقت و حق‌طلبی قدم نهاد، امروز دیگر در بین ما نیست.

اینک که پیکر آن استاد فقید فرزانه با همت و حمیت خانواده گرامی و به تلاش و پشتیبانی مسئولان فرهنگ‌دوست به سرزمین باز می‌گردد، امید است پژوهش و نگرش ایشان به تاریخ و حقایق تاریخی هم چنان ماندگار و به گفتن الگویی برای نسل جوان به‌اختصاصی تاریخ‌نگاران باشد.